Contents
• Pierwszym podejściem do przywództwa było podejście oparte o Teorię cech. Główne założenie tego podejścia mówiło, że przywódcą trzeba się urodzić, co oznacza, że przywódca musi charakteryzować się pewnym zestawem cech i predyspozycji.
- Ograniczenia: Nie ma nigdy gwarancji, że osoba, która posiada taki zestaw cech stanie się skutecznym przywódcą.
• Drugie ważne podejście do przywództwa to podejście behawioralne.
• Według tego podejścia przywódców się kształtuje poprzez odpowiednie szkolenie i rozwój. Rozwój ten koncentruje się na osobistej odpowiedzialności, rolach przywódczych i specyfice zespołu. Według teorii przywódcy są zwykle skoncentrowani albo na zadaniu albo na ludziach, podczas gdy skuteczny przywódca powinien koncentrować się na obu tych wymiarach: zarówno na ludziach jak i na osiągnięciu wyznaczonych celów. Podejście sytuacyjne skupia się na zachowaniu ludzi w konkretnej sytuacji przywódczej, roli jaka odgrywa prezentowany styl kierowania i sposobie w jaki oddziałuje on na wyniki pracy zespołu.
• To najstarsza koncepcja wpisująca się w nurt modeli sytuacyjnych. Kurt Lewin zidentyfikował trzy style zachowania się kierowników, nazywane klasycznymi stylami kierowania, opisanymi poniżej.
- Styl Autokratyczny
• Przywódca komunikuje cele, terminy i sposoby ich osiągania, podczas samodzielnego podejmowania decyzji z niewielkimi konsultacjami z innymi.
- Partycypacyjny –demokratyczny styl
• Przywódca wskazuje swoje priorytety I wartości podczas ustalania celów I podejmowania decyzji, bierze również udział w pracy grupy I akceptuje sugestie i wskazówki kolegów. Ostateczną decyzję jednak podejmuje samodzielnie.
- Delegujący – nieingerujący styl
• Przywódca przekazuje odpowiedzialność za wyniki grupie. Pozwala grupie wyznaczać cele, decydować o metodach pracy, określać role poszczególnych osób i ustalać własne tempo pracy.
• Lewin nakreślił trzy odrębne modele zachowań liderów. Gdyby były one tylko opisowe, nie pomogłyby przywódcom, którzy chcą się doskonalić. Jeżeli jednak lider pamięta o mocnych I słabych stronach każdego z nich, może dostosować odpowiedni styl do konkretnych okoliczności pod warunkiem, że potrafi być elastyczny. Tylko w ten sposób ten model trzech stylów może stać się pewnym przewodnikiem dla skutecznych przywódców.
• Liderzy mogą zmieniać swoje zachowanie w zależności od okoliczności. W praktyce jednak wielu z nich ma z tym trudności nawet po odpowiednich treningach ze względu na nieświadome, utrwalone przekonania, obawy czy utrwalone nawyki. Z tego względu przywódcy powinni doskonalić swoje kompetencje społeczne i starać się elastycznie wykorzystywać dotychczasowe koncepcje w swoim działaniu.
• Według podejścia sytuacyjnego, najważniejszymi determinantami efektywnego stylu kierowania są:
- Lider (charakter, wartości, zawodowe i osobiste doświadczenia, postawy itp.)
- Podwładni w zespole (ich charakter, wartości, doświadczenia, postawy, itp).
- Sytuacja, która może być rozumiana jako zadanie (jego złożoność) i zmienne organizacyjne takie jak kultura organizacyjna, wzory zarządzania, itp.
• Sytuacyjny Model Przywództwa wg Herseya i Blancharda
• Teoria sytuacyjnego przywództwa Herseya-Blancharda jest jedną z teorii opartych na zmiennynych okoliczności.
- S1: Styl dyrektywny – charakteryzuje się jednokierunkową komunikacją, kiedy to lider przydziela role poszczególnych członków zespołu mówiąc „co, jak, dlaczego, kiedy i gdzie”, aby zrealizować zadania;
- S2: Styl konsultujący– kiedy lider wciąż nadaje kierunek, jednak wykorzystuje komunikację dwukierunkową i zapewnia wsparcie społeczno-emocjonalne, które pozwoli jednostce lub grupie wpływać na proces i działanie;
- S3: Styl wspierający – to styl, w którym podejmowane są wspólne decyzje dotyczące różnych aspektów realizacji zadania, przywódca dostarcza wsparcia I zachęty mniej skupiając się na zadaniu a więcej na relacjach;
- S4: Styl delegujący – lider w dalszym ciągu zaangażowany jest w proces decyzyjny, jednak sam proces i odpowiedzialność zostały przekazane jednostce lub grupie. Lider monitoruje postępy.
Zgodnie z Modelem Herseya i Blancharda, opisane style przywódcze powinny być stosowane w zależności od poziomu dojrzałości członków zespołu. Koncepcja ta promuje elastyczne zachowanie lidera, które lider dostosowuje do doświadczenia i umiejętności podwładnych.
• Podejście transformacyjne do przywództwa jest rozumiane jako takie, które kreuje pozytywne zmiany w życiu pojedynczych ludzi oraz w systemach społecznych, poprzez przemianę naśladowców, których ostatecznym celem jest przekształcenie w przywódców.
• Od liderów transformacyjnych oczekuje się:
• Pracy nad zmianą systemu
• Rozwiązywania problemów poprzez doświadczenia, które wskazują, że stare wzorce już nie działają
• Poszukiwania informacji co należy zmienić
• Maksymalizowania możliwości zespołów.
• Liderzy transformacyjni nazywani są czasami cichymi liderami. To oni dają przykład. Ich styl wykorzystuje wsparcie, inspirację lub empatię aby zaangażować zwolenników. Znani są z odwagi, zaufania i gotowości do poświęceń dla większego dobra.
Save As PDF
Title:
STYLE PRZYWÓDCZE
Keywords
Przywódca, przywództwo, style zarządzania, zarządzanie zespołem, motywacja, informacja
Author:
AGH
Languages:
English
• Zrozumienie istoty przywództwa i charakterystyki efektywnego przywódcy
• Zrozumienie jakie style przywództwa I kiedy sÄ… skuteczne
• Doskonalenie wÅ‚asnych umiejÄ™tnoÅ›ci przywódczych dziÄ™ki efektywnemu komunikowaniu I przekazywaniu informacji zwrotnej
• Zrozumienie w jaki sposób budować i rozwijać zespóÅ‚
• Zrozumienie jak motywować ludzi
Description:
• Pierwszym podejściem do przywództwa było podejście oparte o Teorię cech. Główne założenie tego podejścia mówiło, że przywódcą trzeba się urodzić, co oznacza, że przywódca musi charakteryzować się pewnym zestawem cech i predyspozycji. - Ograniczenia: Nie ma nigdy gwarancji, że osoba, która posiada taki zestaw cech stanie się skutecznym przywódcą. • Drugie ważne podejście do przywództwa to podejście behawioralne. • Według tego podejścia przywódców się kształtuje poprzez odpowiednie szkolenie i rozwój. Rozwój ten koncentruje się na osobistej odpowiedzialności, rolach przywódczych i specyfice zespołu. Według teorii przywódcy są zwykle skoncentrowani albo na zadaniu albo na ludziach, podczas gdy skuteczny przywódca powinien koncentrować się na obu tych wymiarach: zarówno na ludziach jak i na osiągnięciu wyznaczonych celów. Podejście sytuacyjne skupia się na zachowaniu ludzi w konkretnej sytuacji przywódczej, roli jaka odgrywa prezentowany styl kierowania i sposobie w jaki oddziałuje on na wyniki pracy zespołu. • To najstarsza koncepcja wpisująca się w nurt modeli sytuacyjnych. Kurt Lewin zidentyfikował trzy style zachowania się kierowników, nazywane klasycznymi stylami kierowania, opisanymi poniżej. - Styl Autokratyczny • Przywódca komunikuje cele, terminy i sposoby ich osiągania, podczas samodzielnego podejmowania decyzji z niewielkimi konsultacjami z innymi. - Partycypacyjny –demokratyczny styl • Przywódca wskazuje swoje priorytety I wartości podczas ustalania celów I podejmowania decyzji, bierze również udział w pracy grupy I akceptuje sugestie i wskazówki kolegów. Ostateczną decyzję jednak podejmuje samodzielnie. - Delegujący – nieingerujący styl • Przywódca przekazuje odpowiedzialność za wyniki grupie. Pozwala grupie wyznaczać cele, decydować o metodach pracy, określać role poszczególnych osób i ustalać własne tempo pracy. • Lewin nakreślił trzy odrębne modele zachowań liderów. Gdyby były one tylko opisowe, nie pomogłyby przywódcom, którzy chcą się doskonalić. Jeżeli jednak lider pamięta o mocnych I słabych stronach każdego z nich, może dostosować odpowiedni styl do konkretnych okoliczności pod warunkiem, że potrafi być elastyczny. Tylko w ten sposób ten model trzech stylów może stać się pewnym przewodnikiem dla skutecznych przywódców. • Liderzy mogą zmieniać swoje zachowanie w zależności od okoliczności. W praktyce jednak wielu z nich ma z tym trudności nawet po odpowiednich treningach ze względu na nieświadome, utrwalone przekonania, obawy czy utrwalone nawyki. Z tego względu przywódcy powinni doskonalić swoje kompetencje społeczne i starać się elastycznie wykorzystywać dotychczasowe koncepcje w swoim działaniu. • Według podejścia sytuacyjnego, najważniejszymi determinantami efektywnego stylu kierowania są: - Lider (charakter, wartości, zawodowe i osobiste doświadczenia, postawy itp.) - Podwładni w zespole (ich charakter, wartości, doświadczenia, postawy, itp). - Sytuacja, która może być rozumiana jako zadanie (jego złożoność) i zmienne organizacyjne takie jak kultura organizacyjna, wzory zarządzania, itp. • Sytuacyjny Model Przywództwa wg Herseya i Blancharda • Teoria sytuacyjnego przywództwa Herseya-Blancharda jest jedną z teorii opartych na zmiennynych okoliczności. - S1: Styl dyrektywny – charakteryzuje się jednokierunkową komunikacją, kiedy to lider przydziela role poszczególnych członków zespołu mówiąc „co, jak, dlaczego, kiedy i gdzie”, aby zrealizować zadania; - S2: Styl konsultujący– kiedy lider wciąż nadaje kierunek, jednak wykorzystuje komunikację dwukierunkową i zapewnia wsparcie społeczno-emocjonalne, które pozwoli jednostce lub grupie wpływać na proces i działanie; - S3: Styl wspierający – to styl, w którym podejmowane są wspólne decyzje dotyczące różnych aspektów realizacji zadania, przywódca dostarcza wsparcia I zachęty mniej skupiając się na zadaniu a więcej na relacjach; - S4: Styl delegujący – lider w dalszym ciągu zaangażowany jest w proces decyzyjny, jednak sam proces i odpowiedzialność zostały przekazane jednostce lub grupie. Lider monitoruje postępy. Zgodnie z Modelem Herseya i Blancharda, opisane style przywódcze powinny być stosowane w zależności od poziomu dojrzałości członków zespołu. Koncepcja ta promuje elastyczne zachowanie lidera, które lider dostosowuje do doświadczenia i umiejętności podwładnych. • Podejście transformacyjne do przywództwa jest rozumiane jako takie, które kreuje pozytywne zmiany w życiu pojedynczych ludzi oraz w systemach społecznych, poprzez przemianę naśladowców, których ostatecznym celem jest przekształcenie w przywódców. • Od liderów transformacyjnych oczekuje się: • Pracy nad zmianą systemu • Rozwiązywania problemów poprzez doświadczenia, które wskazują, że stare wzorce już nie działają • Poszukiwania informacji co należy zmienić • Maksymalizowania możliwości zespołów. • Liderzy transformacyjni nazywani są czasami cichymi liderami. To oni dają przykład. Ich styl wykorzystuje wsparcie, inspirację lub empatię aby zaangażować zwolenników. Znani są z odwagi, zaufania i gotowości do poświęceń dla większego dobra.