"Wysuszoną skórkę konkretnego gatunku dyni używano do wytwarzania pojemników z wodą i winem. Ten szczególny materiał roślinny jest wytrzymały i może być używany wielokrotnie. Kiedyś był ozdabiany, aby wyróżnić właściciela, stał się formą sztuki ludowej. Obecnie naczynia na wodę są produkowane do dekoracji, istnieje wiele form i wzorów, są sprzedawane wyłącznie jako produkty dekoracyjne."

„Vareta” (gałązka oliwki) jest surowcem wykorzystywanym do produkcji tradycyjnych koszy, które są typowym rękodziełem Andaluzji, krainy drzew oliwnych. Technika: proces rzemieślniczy jest złożony i rozpoczyna się latem od zbioru gałązek oliwnych, które są oczyszczane z liści i klasyfikowane wdł. grubości. Następnie szesnaście par gałązek układanych jest w kształcie gwiazdy, związywanych i otaczanych drobniejszymi, tworząc w ten sposób podstawę, na której umieszczane są „żebra”, tworzące klatkę, która służy jako prowadnica do utworzenia ściany kosza. Po wykonaniu ściany tworzy się krawędź i uchwyt. Materiały: gałęzie i gałązki zielonej oliwki są głównym, unikalnym materiałem wykorzystywanym do tego celu. Gałązki oliwne zwykle nie są zbyt długo przechowywana, używa ich się prawie natychmiast po zebraniu, pozostawiając do wyschnięcia na kilka dni. Kosze te były pierwotnie używane do zbioru i transportu oliwek i winogron, ale obecnie zostały zastąpione urządzeniami mechanicznymi. Przyszłość tradycyjnego wyplatania koszy z gałązek oliwnych stoi pod znakiem zapytania ze względu na niską opłacalność.

"Maski weneckie wykonane są ręcznie z papier-mache lub gipsu zgodnie ze starożytną wenecką tradycją rzemieślniczą z 1300 roku. Podobnie jak niegdyś, po co najmniej 24 godziny od wykonania, maski są ozdabiane różnymi materiałami, takimi jak wstążka, kamienie i klejnoty. Początkowo maski były używane nie tylko na imprezach karnawałowych, ale także przez resztę roku. Były skutecznym sposobem na usunięcie wszelkiego rodzaju różnic społecznych, aby każdy mógł działać bez osądu. Z upływem lat maski w Wenecji zaczęto nosić wyłącznie w Mardi Gras, a dziś stanowią one tradycyjny symbol miasta. Istnieją dwa rodzaje masek, jedne do noszenia podczas karnawału, oraz inne - cięższe i bardziej trwałe - wytwarzane jako przedmioty kolekcjonerskie. W Wenecji istnieją sklepy, które nadal wytwarzają ręcznie robione tradycyjne maski np. ""Atelier Marega"" i ""Gli Amici di Pierrot""."

"Binche Carnival to najsłynniejsza impreza karnawałowa w Belgii. Istnieją dowody, że karnawał w Binche odbywał się już w 1395 roku, kiedy ludzie spotykali się przy ognisku w dzień Marti Gras, aby świętować koniec zimy. Karnawał, jaki znamy dzisiaj, sięga 1500 roku. Tradycyjną postacią jest ""Gille"", noszący charakterystyczną maskę a także ręcznie robiony kostium, którego niezbędną częścią są małe gałązki (sposób ich tworzenia pokazany jest na filmie). Rzemieślnik wyjaśnia, że ​​najpierw decyduje, z których gałęzi chce skorzystać, następnie składa je, aby utworzyć małą wiązkę."

Trawa esparto to włókno roślinne, które w rękach rzemieślnika potrafi zmienić się w piękne i naturalne wyroby. Tradycyjnie esparto było wykorzystywane do produkcji narzędzi rolniczych i przyborów gospodarstwa domowego. W załączonym materiale prześledzić można proces powstawania wyrobów z esparto od momentu zbioru włókien aż po finalny wyrób.

Esparto: skromne włókno roślinne, które w fachowych rękach „esparteros” przekształca się w piękne projekty o charakterze użytkowym. Tradycyjne rzemiosło łączące esparto i pleita pozwalało wytwarzać narzędza rolnicze a także przedmioty użytkowe takie jak kosze, dywany, sakwy itp. Techniki: esparto jest zbierane, suszone, utwardzane i plecione na różne sposoby. Technika splatania włókien roślinnych nazywa się „pleita”. Głównym materiałem jest esparto (lygeum spartum), a także sitowie lub ożypałka (thyfa). Plecionka esparto jest rozpowszechniona w centrum i na południu Hiszpanii, Andaluzji i Kastylii, Balearach, a także w południowych regionach innych krajów śródziemnomorskich.

"Wyplatanie koszy z leszczyny jest coraz mniej powszechnym rzemiosłem. Jest to niezwykle czasochłonny proces, na który składa się: zebranie gałęzi leszczyny, oderwanie z niej pasków kory poprzez zginanie gałęzi, oczyszczenie za pomocą noża, wygładzenie powierzchni. Z tak przygotowanych wstążek leszczyny rzemieślnik zaczyna wyplatać kosz. Po zbudowaniu kwadratowej podstawy o gładkim splocie budowane są boki przez dalsze splatanie wąskich pasków wokół długich słupków podstawy."

"Zastosowana technika nazywa się uszczelnianiem. Głównym zastosowanym materiałem są pakuły. Uszczelnianie polega na umieszczaniu pakuł w złączach pokładów, a następnie pokrywanie ich smołą, w celu zabezpieczenia przed wodą. Proces różni się w zależności od rodzaju i grubości drewna. Kiedy jest to „miękkie” drewno, pakuły wprowadza się dłutem; w przypadku twardego drewna należy wykonać fazowanie po bokach desek. Na filmie zobaczysz, jak przebiega proces uszczelniania na łodzi."

Historia tkactwa sięga okresu neolitu - około 5700-4400 p.n.e. Początkowo tkanina była tworzona z wełny owczej, konopi i lnu w ich naturalnych kolorach. Z czase opracowano technikę wywarzania wzorzystych tkanin lnianych, konopnych, a później także bawełnianych. Rzemiosłem tym zajmowały się przede wszyskim kobiety. Tkanie jest metodą formowania tkaniny, w której nici osnowy są na przemian dzielone na dwie lub więcej warstw i na uformowaną szczeliny zwanej

Na załączonym filmie można zapoznać się z procesem ręcznego zaplatania koszy. Film prezentuje poszczególne etapy tworzenia wyrobu, od przycinania wiliny, poprzez jej rolowanie aż po prace wykończeniowe. Choć wilina była znana człowiekowi od wieków, koszykarstwo i wikliniarstwo przyżywało swój największy rozwój w południowo-wschodniej Polsce (przede wszystkim w mieście Rudnik) w XIX wieku. Szkoły wilkiniarskie powstawały także po II Wojnie Światowej. Poza samymi koszykami, z wilkiny wytwarza się również różnego typu dekoracje, przedmioty godspodarstwa domowego (takie jak podstawki, pudełka, kosze, ozdoby świąteczne) jak również meble.