Αυτή η τεχνική χρονολογείται στις αρχές του 19ου αιώνα και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.

Το κούτσουρο ξεφλουδίζεται και κόβεται σε μικρότερα τμήματα και στη συνέχεια χωρίζεται κατά μήκος των κόκκων.

Η διάσπαση κατά μήκος των κόκκων είναι σημαντική επειδή επιτρέπει την απορροή των βροχοπτώσεων εύκολα.

Το αποτέλεσμα είναι ένα λεπτό επιμήκη τεμάχιο ξύλου, 60 cm και τυχαία πλάτη, περίπου 10 - 15 cm.

Η επιμήκης μορφή είναι μια αρχαϊκή κλασική περικοπή, αλλά μπορούν να συναντηθούν και άλλα σχήματα.

Στη συνέχεια, το ξύλο είναι χωρισμένο σε πράσινο χρώμα και επεξεργάζεται με βαρύ μαζούτ για να αποτρέψει την επίθεση ξύλου και στη συνέχεια να αφήσει ξηρό εξωτερικό σχήμα για 2-3 μήνες. Στη συνέχεια, τα πλακίδια τοποθετούνται σε επικαλυπτόμενες σειρές σε όλη την οροφή.